voorbeeld 3

Voorbeeld: voor L.B.
Het eerste dat opviel als je naar het huisje keek, was de hartvormige opening in de muur op de bovenste verdieping.

Ze zat in een ruime lichte kamer met schuine wanden. Rustig en ontspannen was ze bezig om een zwaard te poetsen dat blonk in het zonlicht. Ze nam er alle tijd voor en het gaf haar op een bepaalde manier rust.

Toen het zwaard helemaal naar haar zin was pakte ze het op en ging ermee voor een grote passpiegel staan. Ze deed een zwaardgevecht met haar spiegelbeeld en lachte. Ze stak het zware zwaard hoog boven zich en voelde zich sterk en onoverwinnelijk.

Alles in deze kamer was licht en straalde een bepaalde gezelligheid uit. Het was alsof alles om haar heen graag bij haar wilde zijn en in harmonie was. Met het zwaard nog in haar handen voelde en zag ze opeens een blauw licht haar omringen, als een zachte mist.

‘Ga mee op reis’, zei het blauwe licht tot haar verrassing. Gek genoeg was ze niet bang, eerder nieuwsgierig. Zonder dat ze antwoord had gegeven werd het zwaard in haar handen zo klein dat het gemakkelijk in haar broekzak paste. Ze sloot instinctief haar ogen en voelde dat het blauwe licht haar helemaal omringde en ze liet het gebeuren.

Toen ze haar ogen weer opendeed stond ze in een enorm bloemenveld met de mooiste bloemen. In de verte zag ze een meisje bloemen plukken. Ze rende van de ene bloem naar de andere en had grote pret. Op de achtergrond keek de moeder van het meisje aandachtig toe.

Zo zonnig en licht als het eerst was, zo donker werd het in het volgende ogenblik alsof een soepele overgang niet bestond. Een minder prettig gevoel bekroop haar en ze legde haar hand op het kleine zwaard in haar broekzak. Het zwaard voelde vreemd en tintelend. Ze haalde het uit haar zak, waarna het weer veranderde in haar grote glimmende zwaard uit haar zolderkamer.

Met de punt stak ze het zwaard stevig in de aarde en het draaiende gevoel in haarzelf hield op. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Om haar heen hoorde ze de vogels en toen ze haar ogen opendeed stond tot haar verrassing het meisje voor haar met een mooie bloemenkrans.
‘Deze is voor jou’.
Ze zette de bloemenkrans op het hoofd en bedankte het meisje die vervolgens weer naar haar moeder ging.

Terwijl ze de bloemenkrans opzette voelde ze zich blij, maar tegelijkertijd ook verdrietig. Ze voelde een soort heimwee naar de verbinding met alles om haar heen. De ruimte, vrijheid, harmonie en liefde; alles in haar verlangde ernaar.

Het meisje en haar moeder waren nergens meer te zien en een deel in haar wilde opstaan en weggaan naar een plek met meer afleiding wat vertrouwder voelde. Maar een deel bleef vreemd genoeg zitten. In alle stilte, in alle rust voelde ze zichzelf, zag ze zichzelf en ontdekte ze zichzelf. Ze voelde een enorme acceptatie van de dingen zoals ze waren gegaan en zouden gaan. Alles was goed.

Het zwaard stond nog steeds in de aarde en ze stond op om het te pakken. Maar toen ze haar handen om het handvat legde viel het zwaard uiteen in duizenden lichtkristallen. Het leek alsof het zwaard volledig verdween voor haar ogen.

Tegelijkertijd schoten vanuit het niets heel veel kleine gekleurde vogeltjes van beneden tot hoog in de lucht hun vrijheid tegemoet waar ze als een cirkel boven haar hoofd vlogen. Ze lachte en ze wist dat iets had overwonnen, al begreep ze nog niet precies wat.

De vogels vermengden zich met het blauwe licht en in een oogwenk was ze thuis in haar zolderkamer. Tot haar blije verrassing stond het zwaard te glimmen in de hoek alsof hij wachtte op haar thuiskomst. Ze keek goed naar hem en zag hem blij en mysterieus naar haar glimlachen.

Het blauwe licht kreeg een eigen plek in haar huis. Ze voelde de bescherming en het vertrouwen en wist nu dat er meer mogelijk was dan zij dacht. Als ze het maar wilde zien, voelen, zich eraan over gaf. Het blauwe licht zou zich vergezellen op al haar reizen en haar beschermen. De mogelijkheden lagen er voor haar.