Voorbeeld 4

Voorbeeld: voor M.B.
Blij gooide ze de blaadjes en de roze bloesem omhoog de lucht in en keek gefascineerd toe hoe het langzaam op haar neerdaalde. Alles was goed terwijl ze hier stond in deze mooie brede laan met aan weerszijden grote bomen die hun roze bloesem naar beneden lieten dwarrelen. Intens tevreden en gelukkig keek ze omhoog en haalde diep adem. Alles was helemaal goed.

In de verte kwam een man aangelopen. Ergens in haar ooghoek merkte ze hem op. Met zijn handen diep in zijn zakken gestoken kwam hij dichterbij. Eenmaal vlak bij haar bleef hij staan en verbaasd keek ze hem aan.
‘Wat kom je doen?’ vroeg ze.
‘Ik kom naar je kijken. Kijken hoe het met je is”
Nu? Na al die tijd? Als een schim uit een donker verleden, onaangenaam. Ze wist even niet of ze er blij mee moest zijn en was blij dat hij geen poging deed om dichterbij te komen.
Ergens was zijn gezicht niet goed te zien. Alsof hij een schaduw was in het licht dat om haar heen was.

Naast haar verscheen een jonger meisje en alsof het de normaalste zaak was klampte het meisje zich vast aan haar been. Ze legde een hand op het hoofd van het meisje en voelde enorm veel verdriet opkomen.

Terwijl ze haar tranen de vrije loop liet gaan, gebeurde er iets opmerkelijks. Door haar tranen veranderde de energie van de man compleet. Alsof alles om hem heen helderder werd, zichtbaarder, vriendelijker.

‘Kom, ik wil je iets laten zien,’ sprak hij en stak een hand naar haar uit. Ze volgde hem samen met het meisje en terwijl hij voor haar liep zag ze hoe oud hij geworden was.

Hij nam haar mee aan de rand van het graslandschap en bleef staan bij een diep rond gat in de aarde. In zijn ogen was verdriet te lezen, schaamte misschien.
‘Hier heb ik alles ingestopt wat ik niet meer wilde. Alles wat ik van me af wilde schudden en kwijt wilde, zit hier in.’
Ze keek hem aan maar wist niet goed wat ze met zijn woorden moest doen.
Hij vervolgde zijn verhaal.
‘Ik hoopte dat er iets moois voor in de plaats zou komen.’
Wat zag hij er oud uit concludeerde ze terwijl ze hem observeerde. Diepe rimpels in zijn gezicht verraadden zijn verdriet. Maar ook zonder te kijken voelde ze zijn pijn.
‘En nu?’ vroeg ze.
De man haalde zijn schouders op. ‘Dit is de enige manier waarop ik het je kan laten zien. Zeggen dat het me spijt.’

Het meisje pakte haar hand vast en keek vragend naar haar op.

Ze keek in het hele diepe gat in de aarde en zag daar alle pijn, verdriet, onhandigheid en vuil. Haar maag keerde om.

Het meisje pakte ook zijn hand.

‘Ik wilde je het zo graag laten zien zodat je het snapt, zodat je mij snapt. En ik weet dat ik hiervoor verantwoordelijk ben. Dit is mijn verantwoordelijkheid,’ sprak hij terwijl hij wees naar het gat.

Hij had zijn laatste woorden nog niet uitgesproken of hij verdween plotseling in een waas van goud.

Verbaasd bleef ze samen met het meisje kijken naar de plek waar eerst het gat was geweest en nu de eerste takjes van een boom ontluikend boven de grond staken.

Terwijl ze naar het boompje staarde voelde ze een enorme hoeveelheid energie door haar heen stromen en door haar handen gaan. Intuïtief hurkte ze neer en omsloot het boompje met haar handen alsof ze er een grote bol van licht omheen maakte.

Ze voelde hoeveel licht en energie er naar het boompje toeging en voelde tevens dat al haar Gidsen om haar heen kwamen staan.

‘Het is tijd om los te laten,’ sprak een Gids liefdevol terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. ‘Je kunt het en bent er helemaal klaar voor.’