Voorbeeld 2

Voor L.H.

Jaren eerder
Alles in de slaapkamer had een mooie diepblauwe kleur. Het gaf een beschermend en fijn gevoel. Wanneer je de kamer rondkeek zou je haar niet eens zien zitten, verstopt tussen de pluchen knuffelberen. Stil. Zij zag jou wel, maar jij haar niet.

Of toch? Als je echt zou zoeken en dichterbij zou komen dan zou je zien dat ze er wel was. Stilletjes weggedoken en verstopt.

In de ideale wereld was er vanuit haar kamer een grote gele glijbaan waarmee ze makkelijk het huis kon verlaten. Waar buiten de zon scheen en waar alles vrolijk en kleurrijk was.

En ’s nachts was het plafond niet zomaar een plafond, maar een magische sterrenhemel met allemaal lichtpuntjes die haar zagen en haar een veilig thuisgevoel gaven.

Ze drukte zich nog verder naar achteren naar de muur. Ze wilde zichtbaar en niet zichtbaar zijn. Het liefst zat ze nu ze in een draaimolen. Eindeloos rondjes draaien zodat je geen gedachten meer had.

Jaren later
De kamer was nu rood en vurig en het kon haar niet zoveel schelen. Ze was te groot geworden voor deze kamer maar eigenlijk nog te klein voor de buitenwereld.

Ze was rusteloos. Wilde de wereld verkennen maar kon het nergens helemaal vinden. Nu zwierf ze rond van de ene plek naar de andere. In een grote groene rugzak had ze alle spullen gepakt die ze nodig kon hebben. En telkens vroeg ze zich later af waarom ze dacht dat ze zoveel spullen mee moest nemen.
Maar overal waar ze ging, ging de rugzak mee. Het was een kostbaar deel van haarzelf geworden en ze zou hem nooit meer afdoen.

Op een dag kwam ze bij een ouderwetse herberg voor een overnachting. Haar kamer was simpel en schoon en het bed was erg prettig. De volgende ochtend na het ontbijt genoot ze van de zon op het terras bij de herberg.

De eigenaar kwam naar haar toe. Een oudere, vriendelijke man. Hij knikte naar haar tas.
‘Wat zit er eigenlijk in?’
Ze haalde haar schouders op. ‘Gewoon, spullen.’
‘Zou je hem eens leeg willen maken?’
Nooit eerder had ze de behoefte daartoe gevoeld en nooit eerder had ze dit voor iemand gedaan. Maar intuïtief voelde ze dat dit het juiste moment was.

Elk detail van haar leven kwam tevoorschijn. Alles wat haar dierbaar was, elke dierbare herinnering die ze had, had ze in de rugzak gestopt. Hoe klein het aandenken ook was. Het was haar redding en houvast. Het waren de dingen waar ze blij van werd, waar ze zich als een kind bij voelde, kleine momentjes van geloof en liefde waar ze zo naar verlangde.

‘Zo’ zei de man. ‘En dat gaat allemaal weer mee?’
Ze knikte vastberaden.
Hij haalde een grote roze tas achter zijn rug vandaan en liet het haar zien.
Nieuwer, beter en mooier.

‘Zullen we een deal maken? Jij laat de oude groene rugzak met spullen hier en ik geef je deze roze tas ervoor terug.
‘Maar die is helemaal leeg.’
‘Precies,’ zei hij en hij overhandigde haar de roze rugzak.

Hoewel ze heel erg twijfelde, verdwenen deze als sneeuw voor de zon op het moment dat ze de roze tas vastpakte. Ze werd volkomen rustig en alles in haarzelf viel op zijn eigen plek met een helderheid die nog niet eerder had gevoeld.

Ze gluurde erin en glimlachte. Er zat dus wel iets in de tas. Ze stak haar hand erin om te voelen of het juist was wat ze had gezien. Inderdaad, gouden sterrenstof. Magisch.
Verder haalde ze er een boek met pen uit en ze keek vragend naar de man.

‘Om jouw verhalen op te schrijven. Alles wat je maar kwijt wilt, schrijf je op in dit boek.’
Ze knikte.
Ook kwam er een groen speelgoed kikkertje tevoorschijn.
De man lachte.
‘Je kunt hem opwinden en dan springt hij heel ver. Je gaat het grappig vinden.’

Ze deed de roze tas om haar schouder en ademde diep in. Het was dus blijkbaar nu tijd om verder te gaan. Het voelde vreemd. Het voelde als een tweede kans op een nieuw leven. Anders, blijer.

Tot slot overhandigde hij haar nog een landkaart.
‘Hier. Vanaf nu bepaal jij jouw route en niemand anders. Je bent sterker dan je denkt en het gaat je echt lukken.’

Ze knikte en bedankte hem met een omhelzing. Terwijl ze over het pad verder liep voelde ze dat hij haar nakeek. Opeens verscheen er naast haar een heel vrolijk hondje. “Om je te beschermen op je reis,” hoorde ze in haar hoofd.

Ze glimlachte en knuffelde haar nieuwe reisgenoot.

'Ik heb het verhaal met tranen in me ogen gelezen. Zo mooi en heel toepasselijk en zo waar. Echt super bedankt! En ja je mag het gebruiken op de site.'