Voorbeeld 1

Voor D.K.

 

Let Love rule

 

Ze roerde in haar magische pan met kleuren en was benieuwd wat ze deze keer te zien zou krijgen. Alles was magisch tot aan de pollepel aan toe. Tuurlijk had ze wel eens de ‘verkeerde’ dingen uit de pan getoverd. Het was wel eens misgegaan ja. Maar dat hoorde er immers bij. Die toverspreuken waren nog niet zo makkelijk en als je ging toveren kon de uitkomst wel eens… ehm verrassend zijn.

 

Maar deze keer zou ze niets uit de pan toveren. Ze ging turen in het water en kijken wat ze zag. Eerst zag ze nog niet zoveel en toen zag ze een meisje dartel spelend in het gras. Ze praatte met de natuur en had 101 denkbeeldige vriendjes en vriendinnetjes die ze allemaal een taak en rol toebedeelde. Haar fantasie was grenzeloos.

 

Ze roerde verder en zag zichzelf als jonge vrouw. Een vrouw met pijn op de borst die moeilijk kon ademen alsof ze aan het hyperventileren was. Bang, een masker voordoend en zich sterker makend dan ze was. Ze leek alsof ze het liefste wilde verdwijnen in een zwart gat.

 

Weer roerde ze verder en zag zichzelf afgetobd en boos. Was dit nu hoe ze verder wilde? Had ze dit echt voor ogen voor haarzelf? Ze was zo boos dat ze het liefst die rottige pan een schop had verkocht. Hoe durfden ze! Na alles wat ze had gedaan! Na alles wat ze had gegeven. Waar haalden ze het lef vandaan?

 

In haar boosheid maakte ze van alles kapot. Ze kon niet meer. Ze was aan het eind en wist niet meer wat er nog meer van haar gevraagd werd. Punt was, dat ze het al langer wist. Jazeker, ze wist het wel. Het was haar meerdere keren medegedeeld, verteld. Ze had de boodschappen wel gehad maar was te moe geweest om er iets mee te doen.

 

Nu ze de boosheid enigszins ontladen had besefte dat ze zichzelf al langer aan de kant had gezet. Al veel langer. Om maar niet te hoeven voelen, niet echt. Want als ze daar bij kwam wat zou er dan gebeuren? Snel schudde ze die gedachte van zich af. Ze kon er niet eens aan denken.

 

Buiten in de zon kwam ze meer tot rust. Ze had langere tijd rust genomen en nergens meer aan gedacht. Het had haar goed gedaan. Haar lichaam voelde ook rustiger. Ze keek naar haar arm en het was alsof het leven alle littekens daar op had getekend, als een mappenkaart. Het was alsof haar arm haar precies vertelde wat waar in zat en waar ze nog wat mee mocht. Alles was als een archiefkaart uitgetekend. Bijzonder, vond ze. En ergens gaf het ook rust en overzicht. Beetje bij beetje kon ze per map gaan kijken wat er in zat. Voorzichtig zou het haar dan uitgelegd worden, heel zacht. Niets forcerend zodat ze het emotioneel kon dragen. Het hoefde niet in een keer. Dat was te veel.

 

Maar heel duidelijk voelde ze de vastberadenheid van binnen dat ze ging opruimen in haar huis. Haar innerlijke huis wel te verstaan. En ze kreeg hulp van boven. Ze voelde het aan alles. Er zou ruimte komen. Ruimte in haar lichaam en in haar hoofd wat nu als een zeef aanvoelde.

 

Wat een rust gaf dit. Tranen van opluchting stroomden over haar wangen en zo zat ze een hele tijd. Eindelijk kreeg ze echt hulp en hoefde ze het niet meer alleen te doen. Ze legde haar handen op haar hart en knuffelde zichzelf, het meisje in haarzelf. De sprankeling in haar ogen was terug. Ze was eindelijk veilig.

 


Reactie van D.K.

Heel mooi en moest er ook meteen bij huilen....Laatste maanden droom ik veel maar vooral deze week heb ik veel  dromen gehad over mijn huis en dat alles overhoop ligt maar ik doe er vrij weinig mee omdat ik zo moe ben. Het wordt tijd dat ik de signalen ga oppakken en meer voor mezelf ga kiezen en langzaam dingen los ga laten. Dank je voor deze mooie boodschap. Je mag de Boodschap op je site zetten hoor! Zou heel fijn zijn als ook iemand anders zich erin herkent en daar iets mee kan.